آبی ترین آبی

تمام قصه ها با بود یکی و نبود دیگری آغاز می شوند

که:یکی بود یکی نبود

یکی رفته بود و یکی مانده بود

مانده بودو گریه کرده بود......

من و تو ما بودیم!همراه و هم نگاه هم بغض و هم صدا هم پا و پا به راه.........تو اما دلت با من نبود!گفتم این سیب سرخ را می چینم تا کودکان بهانه گیر فردا نگویند که آدم ی در میان این همه آدمی نبود و در تقسیم آن همه علاقه "رفتن" سهم ساده تو شد و ماندن سهم دشوار دست های تنهای من

امروز هم نه گلایه ای از این همه انتظار نه بهانه ای از نمناکی کاغذ.راضی به رضای همین زندگی و چشم به راه طنین ترانه و بارن ...در خوابهایم بیدار می شوم و در بیداریم میمیرم.یک پا به راه رؤیا و یک پا به بن بست بیداری ...خوابگرد و گریه نشین .همین!

حالا نگو که در کوچه گربه ها شاخ می زنند نگو که هنوز اشک تمساح ها ته نکشیده آخر قصه روسیاهی به زغال شعله های غزل سوز می ماند.

برگرد و دستم را بگیر!می خواهم در کنار تو بر برگ های بوسه بنویسم:

آبی ترین آبی دنیا

همین آسمان خاکستری خانه من است!